Gullmolar

Íslensku lýsendurnir í handboltanum eru óborganlegir. Þau eru ófá gullkornin sem þeir láta falla í leik hverjum og ég get ekki annað en hlegið að þessum fullorðnu mönnum sem gleyma sér svo í að styðja strákana sína að þeir öskra úr sér röddina, telja sig vita allt betur en dómararnir og vilja fá víti þegar strákarnir missa boltann eða skora ekki.
Í leiknum gegn Dönum í gær... Ó þessi leikur! Ég var svo sem ekkert skárri en lýsendurnir en ég var heldur ekki í beinni útsendingu í sjónvarpinu. Ég hræddi eina konu í vinnunni svo mikið með hoppum mínum og öskrum að hún varð ennþá paranojaðri en venjulega og hélt það væri komið að því að drepa hana! Ég er stórkostlegur starfsmaður.
Aftur að lýsendunum. Þeir áttu einhverja bestu setningu ferils síns í gær þegar Kasper Hvidt, sá myndarlegi fjandi, varði víti frá Ólafi Stefánssyni. Samkvæmt lýsendunum varði hann ekkert markið, Ólafur skaut bara beint í fótinn á honum. Fóturinn á Kasper var þá í axlarhæð á honum, sem er að sjálfsögðu einkar eðlileg staða til að geyma fótinn á sér, og Ólafur skaut bara beint í hann. Markmaðurinn var semsagt bara fyrir Óla, hann varði samt ekkert. Þeir eru óborganlegir þessir lýsendur.

Hann verður seint talinn ljótur, allavega af mér, en hann var samt fyrir boltanum!

Bílanöldur

Hafandi átt bíl í næstum hálft ár núna er ég búin að kynnast þessu indæla farartæki nokkuð vel. Ég er samt nokkuð viss í minni sök um það að fáir bílar verði jafn oft bensínlausir og minn. Hann er bensínlaus flesta daga og ég virðist aldrei eiga peninga til að taka bensín á hann.

Um daginn var ég svo að keyra heim úr skólanum þegar mjúka bílahljóðið hvarf og við tók drusluhljóð. Nokkrum dögum síðar var ég að keyra í skólann þegar pústið datt svo niður. Ég hringdi í bróður minn bílamanninn og spurði hvað ég ætti að gera því ég veit ekkert hvað á að gera í biluðumbílaaðstæðum. Hann sagði mér að keyra upp í vinnu til hans og hann myndi fixa þetta fyrir mig. Ég lagði af stað á 50 km/klst eftir Vesturlandsveginum með pústið danglandi á eftir mér. Þetta var alveg til að bæta ofan á druslulætin í bílnum. Þegar ég leit baksýnisspegilinn voru eldglæringar á eftir mér, þá fékk brumminn nokkur rokkprik.
Nú er pústið komið undir bílinn aftur. Hins vegar er það ennþá ónýtt, ég skil ekki af hverju svona leiðinleg vandamál geta ekki bara lagað sig sjálf. Ég er alltaf á leiðinni með hann í viðgerð en um leið og ég geri það þá á ég ennþá minni pening til að kaupa bensín sem myndi líklegast þýða það að bíllinn yrði svo bensínlaus að hann kæmist ekki af stað. Jah, eða yrði bensínlaus í miðri Ártúnsbrekku og ég þyrfti að verða ein af þeim sem ég hef hlegið af. Aldrei!

Bíllinn tók svo upp á því um daginn að fara ekki í gang. Einum sólarhring síðar rann hann í gang eins og hann væri jafnvel nýr. Ég í einfeldni minni hélt að þetta væri bara stundarbrjálæði í bílnum en hann endurtók leikinn nokkrum dögum síðar þegar ég var stödd í Kópavoginum. Sem betur fer fór hann í gang nokkrum klukkutímum síðar og hefur ekki gert mér þetta aftur... ennþá.

Með tilkomu nýja auðkennislykilsins er lyklakippan mín orðin að skrímsli. Á lyklakippunni sem er lítil gullugla eru allir hlutirnir stærri en uglan sjálf. Dælulykill, auðkennislykill, bíllykill og húslykill. Kippan er hætt að komast í venjulegan vasa og farin að þurfa sértösku fyrir sig eina.

Að lokum: Helvítis bifreiðagjöld! Hvernig á ég nú að hafa efni á bensíni??!

Sá danski...

Ég ákvað eftir nokkra umhugsun að það væri ekki asnalegt að segja fólki að ég væri byrjuð á danska kúrnum, þetta er eftir allt saman bara hollari matur, fituminna fæði og enginn sykur. Ég hef aldrei ætlað mér að verða neitt fanatísk í þessu mataræði og er það heldur ekki. Ég fékk mér til dæmis smá nammi á laugardaginn var og er jafnvel að spá í að fá mér bjór á morgun, þó það megi ekki. Brauðið mitt hefur alveg verið 32 gr. þó það eigi að vera 30 gr. o.s.frv.... þið vitið. En viti menn, eftir eina viku af þessu breytta mataræði er fokið 1,4 kg! Það krefst smá monts og fær smá mont.

Ég hef sagt það áður og segi það enn: Danmörk er kúl!

Little miss sunshine

Ég hlæ aldrei neitt sérstaklega mikið að bíómyndum en jeminn hvað ég hló að þessari. Með tárin lekandi niður andlitið á mér-þurrkandi maskarann af-illt í maganum hlátri. Ég skellti nokkrum sinnum upp úr á leiðinni heim. Ég er ennþá að hlæja. Mæli með 'enni.