Tilfinningarússibanareið
Frumsýningardagur: Klukkan eitthvað um 18:00 fær Thyge, ein leiklistarspíran, símhringingu frá stráknum sem minnst er á í síðustu færslu þar sem hann tilkynnir okkur það að hann sé fastur í lestinni einhversstaðar á Fjóni vegna bruna á leiðinni. Hann komi ekki fyrr en 20:00-20:30. Frumsýningin átti að byrja klukkan 19:30. Áður hafði hann sagt að hann kæmi með lestinni klukkan 19:00... Gott að hafa tímann fyrir sér sko. Við, restin af leikhópnum, vitum ekki alveg hvað við eigum að gera eða finnast en við erum öll ofboðslega reið, ekkert vit í öðru náttúrulega. Brian, leiklistarkennarinn, kemur svo og tilkynnir okkur að þetta hafi algjörlega fyllt mælinn hjá honum varðandi þennan nemenda, þetta var alls ekki hans fyrsta flopp, og að hann hafi ákveðið að reka hann úr leiklistarhópnum. Frumsýningardagurinn var semsagt mjög sérstakur. Brian lék í staðinn fyrir strákinn á þessari sýningu, hljóp á milli ljósaborðsins og sviðsins, við lékum á móti honum í fyrsta skipti, hann kunni ekki línurnar en gerði þetta samt ótrúlega vel, við vorum svo ánægð eftir frumsýninguna en samt svo ringluð eftir þetta allt saman. Við reyndum svo að halda frumsýningarpartý en gátum ekki haldið út lengur en til miðnættis eftir allt þetta stress.
Daginn eftir æfðum við senurnar sem strákurinn lék í, með Thorbjörn, hinum leiklistarkennaranum okkar, og hann lék svo með okkur á hinum þremur sýningunum og stóð sig ossa ossa vel. Gaman fyrir okkur hin að fá að leika á móti alvöru leikurum!
Sýningin fékk mjög góð viðbrögð, fólk var hissa og hrifið, hafði nefnilega ekki búist við miklu af okkur eftir allt sem við erum búin að ganga í gegnum. Búin að missa 4 úr leikhópnum, skrifa persónur inn í leikritið í byrjun og svo út aftur, breyta línum, byrja frá byrjun aftur og aftur, strákarnir búnir að þurfa að bæta á sig hlutverkum igen og igen.... Við vorum öll sammála um að leikhópurinn ætti að bera nafnið Against all odds.
Við vorum stolt af sjálfum okkur eftir síðustu sýningu. Hún gekk vel, fólk stóð upp fyrir okkur og hrósaði okkur í hástert. Aftur á móti vorum við líka leið þetta kvöld. Þegar sýningin var búin var leiklistin nefnilega búin. Þegar leiklistin var búin áttuðum við okkur á því að skólinn var að verða búinn. Sumir fóru að partýast, ég fór upp á herbergið mitt, átti bágt og grét pínupons og sofnaði svo. Var ein tilfinningahrúga.
Síðasta vika: Outroprogram fór í gang. Við eyddum mánudeginum og þriðjudeginum í að klára það sem klára þurfti í leiklistinni; pilla niður sviðið og áhorfendapallana, taka saman búninga og leikmuni og gera fínt í leikhúsinu.
Á miðvikudaginn lögðum við af stað í lítið ferðalag til Mögelö (afsakið... ekkert danskt ö í boði) sem er eyja á vatni rétt hjá bænum. Við borðuðum grillmat, grilluðum sykurpúða, drukkum irish coffee, fórum í einakrónu og vink vink í pottinn, fórum í smyglaraleik í skóginum eftir miðnætti og sváfum undir berum himni. Virkilega hyggeligt.
Við komum heim í skólann á fimmtudagsmorguninn og restina af deginum spiluðum við fótbolta í garðinum, böðuðum okkur í vatninu, lágum í sólbaði og nutum þess að vera með hvort öðru þessa síðustu daga.
Föstudagurinn var skrýtinn dagur. Við þrifum herbergin okkar hátt og lágt og pökkuðum öllum okkar föggum saman. Um kvöldið var svo hátíðarkvöldverður með góðum mat, fullt af lögum og ræðum, mörgum mörgum tárum og knúsum. Við skrifuðum í árbækur hvors annars og náðum að spjalla saman almennilega í síðasta skipti. Svo var partý... Ég hafði drukkið of mikið vín í matnum og man þess vegna ekki mikið eftir partýinu. Samkvæmt vinum mínum var ég skemmtileg.
Í gær sögðum við svo bless við hvort annað, stóðum öll úti í garði í stórum hring, löbbuðum á milli og kvöddumst. Héldum svo af stað, hvert í sína átt, grátbólgin og sorgmædd. Erfitt að lýsa stemningunni sem var þarna, þið haldið örugglega öll að við höfum verið algjörir vælukjóar. Við erum bara búin að búa svo náið saman í þessa mánuði. Gera sömu hlutina og vera í kringum hvort annað allan daginn, alla daga.
Ég er ennþá sorgmædd eftir gærdaginn en einnig ofboðslega ánægð með allar þær frábæru minningar sem ég tók með mér. Ég eignaðist svo marga góða vini, upplifði svo margt nýtt, lærði að tala annað tungumál, skemmti mér svo vel, söng, lék, skrifaði, lærði að sigla á kajak, upplifði aðra menningu, lærði að standa á eigin fótum og lærði að þekkja sjálfa mig svo miklu betur en áður.
Ég á tvær vikur eftir í Danmörku. Það er ekki langur tími en hann mun verða frábær, margir skemmtilegir atburðir framundan. Ég mun kveðja þetta land og þetta tímabil í lífi mínu með trega, en samt alltaf líta til baka með bros á vör.
Ég finn líka á mér að ég sé sko ekki alveg búin með Danmörku strax.
Daginn eftir æfðum við senurnar sem strákurinn lék í, með Thorbjörn, hinum leiklistarkennaranum okkar, og hann lék svo með okkur á hinum þremur sýningunum og stóð sig ossa ossa vel. Gaman fyrir okkur hin að fá að leika á móti alvöru leikurum!
Sýningin fékk mjög góð viðbrögð, fólk var hissa og hrifið, hafði nefnilega ekki búist við miklu af okkur eftir allt sem við erum búin að ganga í gegnum. Búin að missa 4 úr leikhópnum, skrifa persónur inn í leikritið í byrjun og svo út aftur, breyta línum, byrja frá byrjun aftur og aftur, strákarnir búnir að þurfa að bæta á sig hlutverkum igen og igen.... Við vorum öll sammála um að leikhópurinn ætti að bera nafnið Against all odds.
Við vorum stolt af sjálfum okkur eftir síðustu sýningu. Hún gekk vel, fólk stóð upp fyrir okkur og hrósaði okkur í hástert. Aftur á móti vorum við líka leið þetta kvöld. Þegar sýningin var búin var leiklistin nefnilega búin. Þegar leiklistin var búin áttuðum við okkur á því að skólinn var að verða búinn. Sumir fóru að partýast, ég fór upp á herbergið mitt, átti bágt og grét pínupons og sofnaði svo. Var ein tilfinningahrúga.
Síðasta vika: Outroprogram fór í gang. Við eyddum mánudeginum og þriðjudeginum í að klára það sem klára þurfti í leiklistinni; pilla niður sviðið og áhorfendapallana, taka saman búninga og leikmuni og gera fínt í leikhúsinu.
Á miðvikudaginn lögðum við af stað í lítið ferðalag til Mögelö (afsakið... ekkert danskt ö í boði) sem er eyja á vatni rétt hjá bænum. Við borðuðum grillmat, grilluðum sykurpúða, drukkum irish coffee, fórum í einakrónu og vink vink í pottinn, fórum í smyglaraleik í skóginum eftir miðnætti og sváfum undir berum himni. Virkilega hyggeligt.
Við komum heim í skólann á fimmtudagsmorguninn og restina af deginum spiluðum við fótbolta í garðinum, böðuðum okkur í vatninu, lágum í sólbaði og nutum þess að vera með hvort öðru þessa síðustu daga.
Föstudagurinn var skrýtinn dagur. Við þrifum herbergin okkar hátt og lágt og pökkuðum öllum okkar föggum saman. Um kvöldið var svo hátíðarkvöldverður með góðum mat, fullt af lögum og ræðum, mörgum mörgum tárum og knúsum. Við skrifuðum í árbækur hvors annars og náðum að spjalla saman almennilega í síðasta skipti. Svo var partý... Ég hafði drukkið of mikið vín í matnum og man þess vegna ekki mikið eftir partýinu. Samkvæmt vinum mínum var ég skemmtileg.
Í gær sögðum við svo bless við hvort annað, stóðum öll úti í garði í stórum hring, löbbuðum á milli og kvöddumst. Héldum svo af stað, hvert í sína átt, grátbólgin og sorgmædd. Erfitt að lýsa stemningunni sem var þarna, þið haldið örugglega öll að við höfum verið algjörir vælukjóar. Við erum bara búin að búa svo náið saman í þessa mánuði. Gera sömu hlutina og vera í kringum hvort annað allan daginn, alla daga.
Ég er ennþá sorgmædd eftir gærdaginn en einnig ofboðslega ánægð með allar þær frábæru minningar sem ég tók með mér. Ég eignaðist svo marga góða vini, upplifði svo margt nýtt, lærði að tala annað tungumál, skemmti mér svo vel, söng, lék, skrifaði, lærði að sigla á kajak, upplifði aðra menningu, lærði að standa á eigin fótum og lærði að þekkja sjálfa mig svo miklu betur en áður.
Ég á tvær vikur eftir í Danmörku. Það er ekki langur tími en hann mun verða frábær, margir skemmtilegir atburðir framundan. Ég mun kveðja þetta land og þetta tímabil í lífi mínu með trega, en samt alltaf líta til baka með bros á vör.
Ég finn líka á mér að ég sé sko ekki alveg búin með Danmörku strax.
posted by Anna at 21:48
